Wingene
Wildenburg en het Sint-Pietersveld.

Wingene, gemeente in België, prov. West-Vlaanderen, arr. Tielt, 68,42 km2, met 12!288 inw.
Wingene, gelegen in het grensgebied tussen Zandig Vlaanderen en Zandlemig Vlaanderen, is een landbouwgemeente met enige industrie (kleding, bouwmaterialen, voedingswaren) en uitgaande pendel. Van de werkbevolking is 13,4% actief in de landbouw (o.a. varkensteelt), 38,8% in de industrie, 39,9% in de dienstensector en 7,8% bedrijf onbekend. Vermaard tweejaarlijks Bruegelfeest met Bruegelstoet op de tweede zondag van september. Neogotische St.-Amanduskerk (1853) met interessant meubilair en rijke kerkschat. Verscheidene kastelen: Poelvoorde, thans hoeve; 't Blauwhuis (16de eeuw) in Vlaamse renaissancestijl; het Munkenkasteel of Oude Munck, een voormalige abdijhoeve. Klein natuurreservaat De Gulke Putten (heideveld, vogels). Het voormalige Bulskampveld lag deels in de gemeente.
De huidige gemeente Wingene ontstond in 1977 door samenvoeging van de toen opgeheven gelijknamige gemeente (7215 inw.) met Zwevezele.

Je hebt de E-40 verlaten via de afrit 10 Beernem-Wingene.  Na vier kilometer richting zuid - en Wingene - ben je waar je wezen moet, in Wildenburg, alias het Blauwhuis.  Je raakt je auto makkelijk en veilig kwijt achter het kerkje.  Net als alles hier in de buurt, heeft ook dit bedehuis zijn bestaan te danken aan de adellijke bewoners van de kastelen hier in het rond.
We kiezen de veilige strook naast de weg aan de overzijde van de kerk en stappen zuidwaarts richting Wingene, de pijlen van het Kleine en Grote Wandelpad volgend.   Rechts van ons schuiven achtereenvolgens voorbij de etablissementen Wildenburg, 't Blauwhuis en In Sint Hubert/Staminee.
Links een brede sloot of beek met daarachter het kasteelpark.  Rechts aan de overzijde van de weg de pastorie in Brugse bouwstijl.  Na ongeveer 205 m., net voorbij de oude kasteelpoort, kiezen we tegenover 't Beenhouwerietje voor de grazige weg links.  Links het kasteelpark, rechts weiden.
Het autogedruis ligt achter ons.  Diepe rust daalt op ons neer.  We zwenken mee naar links en stappen nu tussen beuken van meer dan een eeuw oud.  Links van de aardeweg schitteren in alle tinten van groen forse plakken mos, vooral fraai haarmos.   We horen zelfs klaterend water.  Een brugje voert ons zowaar over een stuwdam met waterval.  Geen puur natuur, wel het resultaat van waterbeheersingswerken uitgevoerd bij een ruilverkaveling.
Gras wordt asfalt.  Bos wordt weide.  Voor ons duiken de eerste radiozendmasten op.  We zijn op een kruispunt met een hoeve met hoogstamfruitbomen.  Wie de wandeling tot 7km. wil beperken, kiest hier voor links en voor asfalt.
Wij kiezen voor rechts en grind.  Gelijk links schuift een kleinschalig landschap voorbij met nat weiland onder de schapen, met houtkanten, dreven en flarden bos.   Stappend tussen de jonge zomereiken voelen we opnieuw asfalt onder de voeten en bereiken we de klokhoeve Cruysvijver, een naam die herinnert aan eeen van de vele visvijvers van weleer.
Aan de klokhoeve zwenken we even naar links om gelijk rechts te kiezen voor de zachtjes klimmende Hekkenstraat.  Links voorbij de akker is er een bos van grove dennen.   Als de zon voor de goede belichting zorgt, kan je genieten van de warme, roestrode gloed op hun stammen.  Let ook op de elegante bocht die elke stam op enkele meter van de top maakt.  Mooi om te aanschouwen.  Van alle naaldbomen liggen de grove dennen ons het nauwst aan het hart.
Rechts is er ruilverkaveld boerenland met enkele akkers vol jonge boompjes.  Aan de einder, een dikke kilometer verder duikt de toren op van de parochie Sint-Jan, een van de vele woonkernen (zoals ook Kruiskerke, Doomkerke, Maria-Aalter) die na de ontginning van het Wingens Veld uit de schrale bodem opschoten.
Op het oude gehucht Veldspriet ter hoogte van het huisnummer 17, slaan we haaks af naar links (de Lammersdam) om na ongeveer 100 m niet de doodlopende asfaltweg te kiezen, wel de klimmende grindweg rechtdoor.  Al snel bevinden we ons op de top van een miniheuvel met panoramisch zicht alom.  Het is hier mooi, heel mooi.  Wingene is dus meer dan varkensteelt en overbemesting.
Een beetje verder komen opnieuw in de bewoonde wereld en voor heel even buiten het bos.   We kiezen er voor links en stappen nu richting radiomasten in rood en wit.   Gelijk links genieten we van het lage huisje met de blinden in groen en wit.   Het is een langgevelhoevetje met woonhuis, stal en schuur op een rij onder hetzelfde dak.  Telkens we er voorbijkomen zijn we blij dat dit stukje levend Bokrijk er nog is.
We komen aan een dwarsweg en bemerken zowel links als rechts een rij huizen die duidelijk door de overheid gebouwd werden op er staatspersoneel in te huisvesten.  Degelijk bouwwerk, dat zie je zo.  We steken de dwarsweg over en stappen rechtdoor voorbij het gebakken ei met vermelding "Uitgezonderd dienstverkeer".  Rechts van ons enkele indrukwekkende transformatoren die de nodige kilovolts leveren om de kilometerlange golven op te wekken die hier sedert september 1927, via de radiomasten en de ertussen gespannen draden, richting hele wereld worden uitgestuurd.
We blijven hardnekkig rechtdoor stappen tussen oude beuken en hun aanklampende klimop.   Aan het kruispunt met links het witte gebouw met rood dak (Belradio Club) zwenken we naar rechts en genieten er van de oeroude kasseien onder onze voeten.  Links van ons getuigen de laatste restanten van een fit-o-meter aan een intussen verdwenen rage.   Rechts van ons bemerken we, op een stuifzandrug, een schraal beukenbos.  We naderen de drukke Brugse Steenweg met de indrukwekkende gebouwen van wat nu de Gemeenschapsinstelling Bijzondere Jeugdzorg 'De Zande' is.
Net voorbij het hoofdgebouw verlaten we de drukke Brugse Steenweg en kiezen we het smalle, bolle en hobbelige kasseiweggetje links tussen beuken van rond 1850.  Na de beuken komen er zomereiken.  Het weggetje daalt fors.  Rakelings links van ons ligt de gewezen scheepsput denkend aan zijn verdwenen schoenerbrik.  Kasseien worden gras.   Aan de T (met schuin linksvoor de Belradio Club) kiezen we voor rechts.   Rechts is er nog een vijver.  Op de wegberm herinnert een veldje struikheide aan het heideverleden van deze streek.
Aan het eerste kruispunt, net voorbij huisnummer 35 is er keuze tussen rechtdoor en links.   Wie voor rechtdoor kiest duikt al snel de bossen in en heeft een onverhard bosweggetje onder de voeten.  Na ongeveer een kilometer zwenk je naar links en al snel - heel merkwaardig - naar het vagevuur klimt.
Je verlaat het bos, wandelt tussen dreven van canadapopulieren, voorbij weiden en enkele akkers om terug de drukken weg Beernem-Wingene te bereiken.  Naar links en naar af.